Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο. Την ώρα που έκατσα να γράψω το κείμενό μου, διάβασα πως έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Γεωργίου. Ο Γιώργος που όλοι μας τον θεωρούμε δικό μας, που εδώ και δεκαετίες έμπαινε στα σπίτια μας, στα αυτοκίνητά μας, υπήρχε στις συζητήσεις μας, ήταν μέσα στις παρέες μας. Ακόμα και όσοι δεν τον είδαν ποτέ από κοντά, είναι σίγουρο πως τον θεωρούν πολύ κοντά τους. Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να επιτρέψουν στον κόσμο να τους αγαπήσει. Δημοσιογράφοι υπάρχουν πολλοί, κανένας άλλος όμως δεν μπόρεσε να μπει τόσο πολύ στη ζωή του μέσου Έλληνα όσο εκείνος.
Ο ιδιαίτερος τρόπος που μιλούσε, οι απίστευτες ατάκες που επινοούσε για να δώσει χρώμα και μία αστεία διάσταση σε αυτό που ήθελε να περιγράψει. Αλλά πάνω από όλα η ζεστασιά που έβγαζε, τον έκαναν ξεχωριστό. Αυτή η ζεστασιά πέρναγε και μέσα στα σπίτια μας, τον έκανε δικό μας άνθρωπο.
Το αντίο του Τσάρλι στον Γιώργο Γεωργίου
Τα πρώτα χρόνια έμπαινε σε καφενεία και συζητούσε με τους θαμώνες. Θυμάμαι τη χαρά που πήρα όταν άλλαξε ο τρόπος της εκπομπής και άρχισε να επικοινωνεί με τον κόσμο μέσα από τηλέφωνα. Δεν θυμάμαι να του το είχα πει ποτέ, αλλά τον είχα καλέσει από την πρώτη εκείνη εκπομπή. Ήμουν σίγουρος για την επιτυχία της, καθώς ο κόσμος διψούσε για να μιλήσει μαζί του. Και μέσα από τα τηλέφωνα άνοιξε την γκάμα με όσους θα μπορούσαν να πουν τη γνώμη τους στην εκπομπή του. Είχε το σπάνιο χάρισμα να ακούει και να αντιλαμβάνεται τι του λέει ο άλλος. Αυτά τα χρόνια πολλοί έχουν ανοίξει γραμμές, κανένας όμως δεν κατάφερε να κάνει αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας με τον κόσμο τόσο δικό του, κανένας δεν μπόρεσε να ταυτιστεί τόσο πολύ με αυτού του είδους τις εκπομπές στη συνείδηση του κόσμου όσο ο Γιώργος Γεωργίου.
Ένας από τους λόγους που ο Γεωργίου έκανε τη διαφορά ήταν πως έμπαινε βαθιά σε ό,τι άκουγε από τον ακροατή του. Μπορεί να είχε χιλιάδες πτήσεις, ποτέ όμως δεν ξεπέταξε κανέναν. Ποτέ του δεν έδειξε να το κάνει διεκπεραιωτικά. Όλες τις απόψεις τις άκουγε με ένα σπάνιο ενδιαφέρον. Έμοιαζε σαν να ένιωθε πως η αποστολή του είναι να βρει στα λόγια του κοινού του σπάνια διαμάντια. Και έπειτα να τα αναδείξει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Όταν το άκουγε, ο ενθουσιασμός που έδειχνε έδινε τεράστια χαρά στον συνομιλητή του.
Μόνο ο Γιώργος Γεωργίου
Ο ενθουσιασμός του, όταν του φαινόταν ευρηματικό αυτό που άκουγε, ήταν τόσο μεγάλος, που αυτόματα έκανε την άποψη δική του. Την ταξίδευε επιπλέον μέσα από τα γραπτά του και τις εκπομπές του. Κανένας δεν είχε αυτό το μεράκι, ώστε να μπορέσει να δώσει τόσο μεγάλη αξία και ζωή στον χρόνο σε κάτι καλό που άκουγε. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουν κάνει εκατοντάδες δημοσιογράφοι εκπομπές επικοινωνίας, όμως στη συνείδηση του κόσμου έχει μείνει μόνο ο Γιώργος Γεωργίου.
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά. Στη ζωή υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς να το καταλαβαίνουν την επηρεάζουν θετικά, πολλές φορές σ’ την αλλάζουν. Νιώθω την ανάγκη να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, καθώς τη δική μου ζωή ο Γιώργος Γεωργίου την επηρέασε σημαντικά.
Σπάνια σχέση με τον κόσμο
Ήταν απίστευτα γενναιόδωρος απέναντί μου. Πέρα από το ότι μου άνοιξε την πόρτα του ραδιοφώνου, παρακίνησε πολύ κόσμο να με ακούσει, να με διαβάσει, με τα όσα καλά λόγια συχνά έλεγε και έγραφε για μένα. Είναι πράγματα που δεν μπορείς να τα ξεπληρώσεις με ένα απλό ευχαριστώ. Βλέπετε, είχε δημιουργήσει μία σπάνια σχέση με τον κόσμο, που τον ακολουθούσε πιστά. Δεν μπορώ να ξεχάσω όταν είχε γράψει για μένα στη στήλη του στον Φίλαθλο. Ήταν αρχές του 2005, διατηρούσα ένα πρακτορείο ΟΠΑΠ στην Καλλιθέα και έμπαινε ο κόσμος στο μαγαζί για να μου δώσει συγχαρητήρια για αυτά που διάβασε από τον Γεωργίου. Αν κάποιος παρατηρούσε αυτό που συνέβαινε εκείνη την ημέρα, θα νόμιζε πως είχα κάνει κάτι σπουδαίο. Πως έκανα κάποια σπάνια ανακάλυψη και ο κόσμος ένιωθε την ανάγκη να μπει να με συγχαρεί.
Έχω πολλές αναμνήσεις από τον Γιώργο, θα μου λείψουν τα τηλεφωνήματά του. Επίσης η χαρά μικρού παιδιού όταν έβγαζε κάτι που του άρεσε και με έπαιρνε για να μου το πει, πριν το βγάλει στον αέρα του ραδιοφώνου.
Τον Γιώργο όμως τον ξέρουν όλοι καλά. Ίσως αυτό που δεν γνωρίζουν όσοι δεν τον έζησαν από κοντά είναι πως ήταν ένας απίστευτα προστατευτικός άνθρωπος. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως, όταν πήγαινα κάπου να τον συναντήσω. Φρόντιζε μάλιστα μέχρι και να μου βρει το πάρκινγκ που θα βάλω το αμάξι μου.
Η απώλεια είναι τεράστια. Συλλυπητήρια στην οικογένειά του, στην αγαπημένη του κόρη τη Σταυρούλα. Ήταν απίστευτη η λάμψη που έπαιρνε το πρόσωπό του όποτε μιλούσε για εκείνη.
Σε ευχαριστώ!
